komary-info.pl

Informacje o komarach

Miejsca rozwoju komarów

Dotychczasowe badania dowodzą, że komary wybierają do rozwoju miejsca o zróżnicowanych parametrach biotycznych i fizykochemicznych. Miejscami rozwoju komarów są zalewane doliny rzek, stałe i tymczasowe zbiorniki wodne na terenach otwartych (łąkowych) i zalesionych oraz sztuczne zbiorniki będące wytworem rąk ludzkich.

Tereny zalewowe

Tereny zalewowe znajdują się zwykle w bezpośrednim sąsiedztwie rzek i dużych zbiorników wodnych. Teren taki charakteryzuje się urozmaiconą morfologią z dużą liczbą zagłębień terenu, w których woda powodziowa utrzymuje się przez dłuższy czas. Wody gruntowe występują płytko, przez co szybko reagują na opady lub wystąpienie roztopów w okresie wiosennym. Obszary dolin zalewowych często zajmują zespoły roślinności łąkowej lub lasy liściaste porastające żyzne gleby. Ae. vexans i Oc. sticticus to przykładowe gatunki Culicidae preferujące tego typu siedliska.

Podmokłe lasy

Rozlewiska w podmokłych lasach są doskonałym miejscem rozwoju wielu gatunków komarów

Obszary podmokłych lasów charakteryzują się bardzo płytko zalegającymi wodami gruntowymi. Jest to przyczyną pojawiania się zbiorników wodnych odpowiednich dla rozwoju komarów, np. Ochlerotatus cantans, Ochlerotatus rusticus (Rossi), na skutek opadów. Cechą charakterystyczną jest to, iż powstające na skutek podniesienia się lustra wód gruntowych zbiorniki są okresowe.

Zasolone mokradła

Zasolone mokradła są obszarami zalewanymi okresowo przez wody słonawe bądź słone, położonymi w głębi lądu lub na wybrzeżach mórz i oceanów. Tworzą się w miejscach bezodpływowych, gdzie parowanie wody jest duże, a także w miejscach podsiąkania wody morskiej. Gatunkami charakterystycznymi dla tego typu obszarów są na przykład Ochlerotatus caspius, Ochlerotatus detritus (Haliday).

Pola irygowane

Sztucznie utworzone przez człowieka i okresowo zalewane ściekami obszary wykorzystywane do oczyszczania ścieków były głównym źródłem uciążliwości powodowanej przez samice komarów

Pola Irygowane podobnie jak pola ryżowe są antropogenicznymi ekosystemami, gdzie charakterystyczna jest niemal ciągła obecność płytkiej wody z dużą zawartością substancji organicznych. Dzięki dużej zawartości substancji odżywczych, a także płytkiej i szybko nagrzewającej się wodzie, miejsca takie są doskonałym siedliskiem dla wielu gatunków Culicidae, w tym Culex pipiens (Linnaeus), Culex modestus (Ficalbi), Ochlerotatus caspius, Aedes vexans czy komarów widliszków Anopheles maculipennis (Maigen), żywiciela ostatecznego zarodźców malarii.

Jeziora i stawy

Przybrzeżne, często płytkie obszary jezior i stawów porośnięte gęstą roślinnością są odpowiednie dla rozwoju komarów

Jeziora i stawy będące naturalnymi zbiornikami wody słodkiej są częścią naturalnego systemu akumulacji wód powierzchniowych. Warunki powstawania zarówno stawów i jezior są podobne. Strefy przybrzeżne obydwu typów zbiorników stanowią dogodne miejsce rozwoju takich gatunków jak Anopheles maculipennis, Cukex modestus czy Coquillettidia richiardii (Ficalbi).

Zbiorniki sztuczne

Sztuczne zbiorniki na wodę jak wiadra, beczki i inne tego typu są miejscem rozwoju larw komarów — Wszelkiego rodzaju naczynia i zbiorniki na wodę magazynujące deszczówkę są miejscem rozwoju dużej liczby larw komarów z gatunków synantropijnych

Wszelkiego rodzaju sztuczne zbiorniki na wodę jak wiadra, beczki, wanny czy niewielkie oczka wodne są miejscem gdzie komary rozwijają się masowo. Tego typu zbiorniki są niewielkie i zawarta w nich woda szybko nagrzewa się w promieniach słonecznych. Jest to główne miejsce rozwoju larw komarów na terenach Rodzinnych Ogrodów Działkowych i na osiedlach domów jednorodzinnych. Tego typu zbiorniki stanowią dogodne miejsce rozwoju synantropijnych gatunków z kompleksu Culex pipiens. Aby uniemożliwić rozwój komarów należy zabezpieczyć powierzchnię wody przed dostępem samic chcących złożyć jaja na jej powierzchni. Najprostszym sposobem jest szczelne przykrycie wiadra/beczki pokrywką lub założenie moskitiery odcinając swobodny dostęp samic do powierzchni wody.

Źródła:

Becker N. 1997. Microbial Control of Mosquitoes: Managment of the Upper Rhine Mosquito Population as a Model Programme. Parasitology Today

Becker N., Petrić D., Zgomba M., Boase C., Dahl C., Madon M., Kaiser A. 2010. Mosquitoes and their control. Springer, Berlin, Heidelberg, New York